Op mijn zesentwintigste werd ik voor het eerst verliefd op een meisje. En op de rockband waar we in speelden. Het meisje was eenentwintig, had een stem als van een engel, droeg een panty als t-shirt en een glittersteentje tussen haar wenkbrauwen. Ze was alles wat ik niet was. Mijn vriend reageerde op mijn verliefdheid met de woorden, ‘ als ik de foto’s maar krijg’. Helaas bleek de liefde minder eenvoudig, want hoe meer ik me vastklampte, hoe meer ik de controle over alles wat me lief was verloor. In de worsteling die ontstond, met mezelf en de mensen om me heen, bleken het vooral mijn eigen gedachten te zijn die me onrust brachten. Als ik deze zou kunnen richten op het ‘ nu’, zoals vanuit spiritueel oogpunt wordt benadrukt, dan was er niets aan de hand. Helaas leverde alle pogingen tot ‘ mindfulness’ geen blijvende rust op, en uiteindelijk bleven woede, verdriet en onmacht mijn leven beheersen. De oplossing diende zich aan vanuit mijn werk als coach. Ik...