Poëzie heeft in de ogen van Hilde Domin (1909-2006) een sociale opdracht: het redden van de vrijheid en de individualiteit als essentiële bestanddelen van het menselijk leven. Poëzie verlost de mens van conformisme en vervreemding, en bevrijdt hem uit de greep van de 'eenzame massa'. Zij werkt solidariserend, biedt een manipulatievrije 'herstelzone'. De mens kan zich in poëzie terugtrekken. Niet als in de innerlijkheid van een conservatieve utopie (waarin vroeger altijd beter is), maar als voorwaarde voor bewust handelen in een sociale context. Poëzie is voor Domin als een 'clausuur zonder muren', waarin de realiteit wordt gemeten aan de utopische eis. De poëzie van Hilde Domin wordt niet voor niets 'poëzie voor een betere wereld' genoemd. Een recensent schreef: 'In de gedichten van Hilde Domin zit de vraag naar een plek die door de liefde bewoonbaar wordt.'