Eigenlijk zou iedereen zich moeten omscholen om het Engels van rond 1600 goed te begrijpen. Dan zou men Shakespeare (1564-1616) en zijn werken pas echt op waarde kunnen schatten. Hij wordt beschouwd als de grootste schrijver van het Engels taalgebied, jaarlijks stromen er duizenden mensen naar zijn geboortestad Stratford upon Avon, de opvoeringen van zijn werken in The Globe Theatre te Londen zijn altijd uitverkocht. De uitgevers van zijn toneelwerk, in 1623, verdeelden het in drie groepen: Comedies (blijspelen), Histories (koningsdrama's), en Tragedies (tragedies). De Engelse toehoorders waren goed bekend met hun eigen geschiedenis en dus ook met de Jannen, de Hendrikken en de Richards uit de Koningsdrama's. Tragedies bevatte de „beroemde werken, zoals Hamlet, Macbeth, Romeo en Juliet, en Koning Lear. De blijspelen liepen uiteen van dijenkletsende humor rond Falstaff tot beschouwende afkeur van Shylock. Soms is het voor ons, over de afstand van vierhonderd jaar, moeilijk een en ander ook grappig te vinden: niets verandert zo snel als humor. Maar een verhaal als dat van Pyramus en Thisbie kan nog eeuwen leuk blijven, juist door het grote vakmanschap van William Shakespeare. Tot nu toe is de letterkunde bijna het enige kader geweest waarbinnen de werken van Shakespeare - wereldwijd - werden gelezen en bestudeerd. De historische taalkunde voegt een nieuw referentiekader toe, dat ons dwingt de teksten van toen opnieuw te bezien, maar nu met hun oorspronkelijke betekenissen en nuances. Immers, Shakespeare schreef zijn teksten in het Vroegmodernengels, en niet in het Modernengels, waarin zijn werk altijd wordt gepubliceerd. Een en ander vraagt om een herijking van de uitgangspunten waarmee wij zijn teksten lezen en begrijpen. Deze nieuwe vertaling probeert Shakespeare's vorm en inhoud van toen zo zuiver mogelijk in hedendaags Nederlands weer te geven - de nieuwe tekst wil een getrouwe omzetting zijn van de oorspronkelijke Vroegmodernengelse tekst. Geen regel wordt weggelaten of extra toegevoegd, blank verse en rijmschema's keren terug in het Nederlands, net als woordspelingen, gewaagde grappen en scabreuze dubbelzinnigheden. Maar bovenal blijft in deze vertaling Shakespeare's poëzie in ere. Jan Jonk (1943) studeerde Engels en Historische Taalkunde aan de Radboud Universiteit van Nijmegen, met als hoofdvak Oudengelse Taalkunde. Na de publicatie van zijn vertaling van het Oudengelse epos Beowulf, begon hij in 1979 aan de vertaling van Shakespeare's 120.000 regels omvattende Volledige werken.